اشاره

شخصیّت انسان بستگى به درجات معنوى و ملکات اخلاقى او دارد. علم و دانش   هنگامى ثمربخش و موجب نورانیّت است که همراه فضایل و ارزش‏ها و آمیخته با تهذیب و   رشد معنوى و اخلاقى باشد و گرنه حجاب خواهد شد  .

 حضرت آیة اللّه ستوده از نظر تقوا و عمل، از انسان‏هاى ممتاز به شمار مى‏آمد  . پارسایى و وارستگى و مقیّد بودن به آداب اسلامى و انجام وظیفه، اصول نخستین و   همیشگى زندگى او را تشکیل مى‏داد؛ به طورى که شخصیّت‏هاى بزرگ، او را به این عنوان   مى‏شناختند؛   آن گونه که این جمله به زبان‏ها افتاد و معروف شد  : «ستوده به راستى ستوده است  .»

آقاى ستوده حدود بیست سال قبل فرمود  : «جسمم در این دنیا است؛   ولى روحم در جاى دیگر است  .» و یک بار در درس فرمود  : «در همه عمرم دروغ نگفته‏ام  .»

در زیر نمونه هایی از فضیلت ها و   ویژگی های اخلاقی  این فقیه مهذب وارسته را ذکر می کنیم  :

اخلاص‏

بسیارى از شاگردان حضرت آیت الله ستوده معتقدند  : «آنچه استاد   ستوده را با همه مقامات علمى، از نظر ما بزرگ جلوه مى‏داد، اخلاص و بندگى او در درگاه پروردگار و ارادات او به اهل بیت پیامبر (ص) بود.»

 ایشان همیشه مى‏فرمود: «توکل به خدا و ذکر را فراموش نکنید.» حضرت آیت الله ستوده تمام اعضا و جوارحش، خوابش، بیدارى‏اش، نگاهش و همه اعمالش براى خدا بود.

به طلبه‏ها اکیدا نصیحت مى‏فرمود: «به دنبال دنیا راه نیفتید. با توکل به خدا و رعایت اخلاص، انجام وظیفه کنید تا دنیا به دنبال شما بیاید. بدانید که هرگاه وقتش فرا رسید، مواهب دنیا به شما مى‏رسد.

 این‏جانب در خانه‏اى مستأجر بودم، صاحب خانه روزى آمد و گفت: مدت اجاره به سر آمده، خانه را خالى کنید. من به سراغ خانه دیگر رفتم و اجاره کردم و به آن جا منتقل شدم. بعد از یک ماه همان صاحب خانه اول به منزل ما آمد و در را زد، رفتم در را باز کردم.

او گفت: حاج آقا! من مى‏خواستم خانه را تعمیر کنم، تعمیر کردم. بیا این کلید آن خانه است، این خانه را به شما واگذار کردم مال خودتان باشد.»

مورد دیگر این که: «یکى از تجّار متدیّن (مرحوم آقاى حاج یداللّه رجبیان) مسجدى عظیم در کنار مدینة العلم قم به نام مسجد امام حسن (ع) ساخت و براى آن خیلى خرج کرد. روزى نزد من آمد و گفت: حاج آقا! این مسجد را مى‏بینى، من ساخته‏ام.

گفته‏ام نصف ثواب آن مال شما باشد. در حالى که من هیچ کارى در مورد این مسجد انجام نداده‏ام.»

بنابراین اگر کارها از روى اخلاص باشد و ما به سوى معنویات برویم، دنیایمان نیز خوب خواهد شد.

وظیفه شناسی‏

آیة اللّه ستوده، تنها به انجام وظیفه خویش مى‏اندیشید و هیچگاه تحت تأثیر عوام‏زدگى و جو سازى دیگران قرار نمى‏گرفت. او با توجه به توانایى‏هایش، مهم‏ترین وظیفه و تکلیف خود را در تدریس و درس و بحث فقه و اصول آل محمد (ص) مى‏دانست و در انجام آن دریغ و کوتاهى نمى‏کرد.

 با توجه به این که تدریس علمى او آمیخته با تدریس اخلاق و تقوا بود، کردار و گفتارش، درس عملى خودسازى براى تربیت شاگردان محسوب مى‏شد. همیشه رضاى خداوند را در نظر مى‏گرفت. اخلاص ممتازى داشت و تقوا و اخلاص را با تعهد و قداست آمیخته بود.

مرحوم عالم ربّانى آیة اللّه حاج شیخ مرتضى حائرى(م 1406 ق) به ایشان اصرار داشت که درس خارج شروع کند؛ اما ایشان قبول نمى‏کرد؛ مى‏گفت:

«وظیفه‏ام همین درس و بحث سطوح است که انجام مى‏دهم.» و مى‏فرمود: «آنچه رابه حسب ظاهر، وظیفه و تکلیف تشخیص داده‏ام، عمل کرده‏ام و اگر این درس‏ها به طور عمیق خوانده شود، پایه‏هاى درس خارج استوار خواهد شد.»

منابع :

کتاب ستارگان حرم